Njihuni me sopranon mashkull të gjeneratës së re

Arti i sopranos mashkull është rikthyer. Pas ‘castrato’ të fundit zyrtar (një këngëtar mashkull që u trodh para pubertetit) i cili doli në pension në vitin 1913, kanë qenë kryesisht femrat ato që kanë kënduar muzikën e tyre, por tani 29-vjeçari Samuel Mariño, i lindur në Venezuelë dhe që jeton në Berlin, po e ndryshon këtë narrativë. Pas hedhjes në treg vitin e kaluar të albumit të tij debutues solo Sopranista dhe një turneu të fundit me Australian Brandenburg Orchestra, Marino po shijon një sukses të jashtëzakonshëm. Por nuk ishte gjithmonë kështu.

Fëmijëria e tij në Karakas është njollosur nga kujtimet e ngacmimeve të vazhdueshme për intonacionin e tij të lartë të zërit dhe homoseksualitetin, aq sa nuk e konsideron më Venezuelën si ‘shtëpinë e tij’. “Më vinte turp të flisja për këtë me prindërit e mi. Gjithmonë do të thosha se isha i sëmurë [në shkollë], që babai im të vinte të më merrte. Në fakt nuk isha i sëmurë, por thjesht nuk mund ta përballoja qëndrimin atje”, thotë ai nëpërmjet Zoom nga apartamenti i tij në Berlin. “Muzika më ka ndihmuar shumë. Qëndroja në dhomën time duke dëgjuar muzikë pop dhe kjo më bënte të ndihesha mirë”.

Kur zëri i tij filloi të ndryshojë pjesërisht në moshën 13-vjeçare, një mjek e informoi se kishte dy mundësi: ta korrigjonte atë me operacion ose të konsideronte një karrierë si këngëtar opere. Me nxitjen e nënës së tij, Mariño zgjodhi këtë të fundit. Ai filloi të studionte për piano dhe vokal në Konservatorin Kombëtar në Karakas dhe të interpretonte në opera me Camerata Barroca, ku punoi së bashku me dirigjentë të shquar si Gustavo Dudamel dhe Theodore Kuchar. Nga këtu lindi pasioni i tij për repertorin barok, i cili më pas e çoi në Evropë.

Këngëtari i ri u largua nga Venezuela për të vazhduar studimet e tij muzikore në Conservatoire de Paris, nën drejtimin e sopranos amerikane Barbara Bonney, ku u përball me sfidën e re për të fituar simpatinë e elitës evropiane të operës. “Njerëzit shpesh më kanë gjykuar edhe para se të hapja gojën. Ata shohin se si vishem dhe mendojnë se do të interpretoj dobët. Është gjithashtu një botë e dominuar shumë nga të bardhët/evropianët, e cila është padyshim e ndërlikuar”, thotë ai.

Zgjedhjet e guximshme të veshjeve të Mariño janë përtej estetikës, por mbartin, siç shpjegon ai, një mesazh personal çlirimi. “Është një gjest politik, kështu që kaloj shumë kohë duke dizajnuar veshjet për të përfaqësuar lirinë... [dhe] ç’të them, të veshësh një fund është shumë komode”, thotë ai më tej duke qeshur.

Dashuria e Mariño për operën është e pamohueshme, por ai është gjithashtu i vetëdijshëm për ndryshimet e nevojshme për të ndihmuar formën e artit të tij të dashur që të pëlqehet nga audienca moderne. Artistë si ai po ndihmojnë që bota e operës të bëhet më tërheqëse për brezat e rinj. Gus Christie, drejtori ekzekutiv i Glyndebourne Opera House në MB, beson se “Kemi nevojë për kampionë dhe komunikues të mirë. Opera ka ekzistuar për qindra vjet, por ka ende shumë stigma dhe paragjykime për të... Është e mahnitshme se sa njerëz që nuk kanë qenë kurrë të pasionuar në fillim, arrijnë të pushtohen nga muzika. Pra, sa më shumë personalitete të ndihmojnë në përhapjen e fjalës, aq më mirë”.

Megjithatë, ai refuzon të qëndrojë në një kategori dhe ëndërron të provojë zhanre të reja; Mariño është një admirues i flaktë i muzikës pop dhe dëshiron të eksperimentojë me stilin e tij klasik. Me mesazhin e tij të emancipimit të guximshëm, ai shpreson të arrijë sa më shumë njerëz: “Dua t’i çliroj të tjerët ashtu siç muzika ime më ka çliruar mua”.

Service95